در تب و تاب نگارم / همچو سروی استوارم
بعد اکبر ای عموجان / طاقت ماندن ندارم
اشک چشمم، گشته جاری، اذن میدانم ندادی
نامه ی بابای من را، روی چشم خود نهادی
چون زره پیدا نمیشد، شد کفن تن پوش شادی
دل من شیدا شد - مست و بی پروا شد
می روم من این دم - سوی بابای خود
آه و واویلا
در راه عشق حق، جانباز ثارلله / ابن الحسن هستم، سرباز ثارالله
نگاهی به من کن، ای عموی عزیزم – ببین از غم تو، اشک غربت بریزم
بی، تو، مرده ای در حضیضم
یابن الزهرا، عموجانم
عمه، رهایم کن، رَوَم من به میدان
بنگر، تک و تنها، عمو بین آنان
ببین عمه نیزه ی دشمن / ندارم تاب و تب ماندن / عموی من
عمه جان جانِ عمو، رهایم نما / تو را قسم به جان او، رهایم نما
شد ناگه بی تاب یار - دید آن دم داغ دلدار
آمد، دوان دوان به عرصه عبدالله / به قتلگه به صد نوا و آه / به یاری حضرت ثارالله
حسین، عموی مظلوم و غریب من
غرق در آه و نوایم / به غم تو مبتلایم
می شناسی ام عموجان / من یتیم مجتبایم
مانده ام تنها میان، خیمه گاهت با دلی خون
عمه دستم، را گرفته، شده ام زین غصه محزون
بدنت در، بین گودال، ای عموجان گشته گلگون
قلب من می سوزد - تن من می لرزد
چون که دشمن بر تو - تیغ و نیزه میزد
آه و واویلا
اصغرم ای کودک من / ای امیر کوچک من
شده ای بی تاب و غمگین / از چه رو ای طفلک من
عمو عباست به سمت، علقمه گشته روانه
در دلم از، غصه ی تو، گل ماتم زد جوانه
تشنگی تو عزیزم، به خدا باشد بهانه
می روی از پیشم - میزنی آتیشم
ای عزیزم رحمی - به دل پرریشم
آه و واویلا
شش ماهه سربازم، غربت نماد توست / « هل من معین » من، اذن جهاد توست
بیا که رسیده، موعد جانفشانی – بگیر از دل من، آسمان را نشانی
برخیز، نوگل آسمانی
واویلتا، علی لای لای
شش ماهه سربازم، چرا لاله گونی
بر روی دستانم، چرا غرق خونی
ز داغت نالم همی یکسر / که تو گشتی چون گلی پرپر / علی اصغر
لایی لایی اصغرم، علی جان بخواب / نور دیده ی ترم، علی جان بخواب
شد روز وصل یاران - دل در حسرتِ باران
خیمه، ز تشنگی اسیر بی تابی / لبالب از عزای بی آبی / طفل حرم دچار بی خوابی
وای وای، شش ماهه ی تشنه علی اصغر
ای واژه ی زیبا، دیباچه ی دریا / جانم فدای تو، ای اکبر لیلا
تو ابن الحسینی، یا علی دلاور – «وَ لا رَیبَ فیهِ»، انتَ شبه پیمبر
هستی، همچو زهرای اطهر
جانم علی، علی اکبر
