ای باد اگر فریاد این دل را شنیدی / دردا به حال تو اگر پر نکشیدی / ای وای اگر که نپریدی
این ناله ی یک میهمان است، حالا ببین تنهای تنها
دارد نوا بر زیر لب که، آقای من کوفه میا
پیغام من را برسان بر، ارباب تنها و غریبم / برگو به او حال خرابم، کوفه میا شاه و حبیبم
در میان حجره به شور عاشقانه / می کنم گلایه از جور این زمانه
همسرم جفا کرد، چه ها کرد، به قلب پرشراره ام
همچو مادرم در، جوانی به آسمان ستاره ام
روی بام خانه، شبانه، نهاده جسم اطهرم
مرغکان پریدند، کشیدند، سایه به روی پیکرم
قلب من پربلاست – یاد کرببلاست – یاد عاشورا می افتم
آه و واویلا از این غم
ای طفل یتیم کوفه ی غم / ای مانده میان کوچه ی غم / ای پیر مریض و دیده بسته / ای فقیر دل غمین و خسته
ای کوفه ی غصه ها و غم ها / ای چاه انیس بی کسی ها / ای میخ در و شانه و مسمار / من رفتنی ام خدانگهدار
فرقم بشکسته، از ضربت شمشیر - آورده یتیمی، از خانه ی خود شیر
عباس دلاور و رشیدم، سر را بنهاده روی دیوار
از گریه ی خود به پا نموده، غوغا به دل حیدر کرار
ای کوفه قصه ی من، غصه ی من، شنو چه می گویم
دیگر حیدر برود، تا که شود، رها ز هر ماتم
من یتیمان را ببرم / بهرشان خرما ببرم
دگر شدم راحت – خدا نگهدارت
آسمون دلش گرفته، گمونم میخواد بباره
دلشو تو دست بگیره، هر کی امشب بیقراره
توی کوچه های کوفه، تو یه خونه ی قدیمی
وقت افطار سر سفره، سفره ای خوب و صمیمی
یه بابا مهمون امشب خونه ی دختر کوچیکه
اما از کارای بابا، دل دختر، تیکه تیکه
